Pap, Îch mis dîch alweer 3 jaôr

Vandaag 3 jaar geleden, was ik ineens wees. Voor mij blijft het een beladen woord, geen ouders meer te hebben. Mijn moeder die helaas al veel te vroeg was overleden met haar 65 jaar en dan ineens is je vader ook weg. Heb een tijd gehad dat ik dacht, pffff pap alweer, maar achteraf weet ik mijn vader kon net als ik niet echt tegen alleen zijn en ja dat was hij de laatste jaren. Dit besef komt ook steeds meer naar boven en nee, heb nergens spijt van dat ik soms de poort op slot had, terwijl ik wel thuis was, maar deed of als ik dat niet was. Hij was eigenwijs, maar dat was ik ook zeker naar hem toe, een echte Doensen kwaal, koppig en eigenwijs. Maar toen hij in St-Joseph verbleef werd deze band weer heel goed, ging 2x per week naar hem toe, soms was hij bezig met een spelletje en speelde ik soms mee. Of naar beneden naar het restaurant voor een kop koffie en voor hem meestal met een stuk echte vlaai erbij. Op zijn sterfbed kreeg ik helaas een luchtweginfectie, waardoor ik de laatste dagen minder bij hem kon zijn, ja dat deed pijn. Maar vrijdag 30 januari ben ik van ongeveer 12 tot bijna 4 uur bij hem geweest, hij was die dag echt ziek, ik heb hem van de zuurstof verlost, hij had last van de slangetjes, we wisten beide toch dat het einde naderde. Heb dit later ook tegen de arts gezegd, dat ik het was die de zuurstof af had gedaan, omdat mijn pap er last van had.

Pap ik weet nog dat je mijn arm vastpakte toen ik dat had gedaan en me hiervoor bedankte, (kut de tranen komen). Ik ging daarna weer naast je zitten en we hielden elkaar hand vast, je hand die zo hard gewerkt in het leven, waren tedere bijna doorzichtige handen geworden. We hebben als je niet sliep, nog veel gepraat je vertelde veel over de oorlog, ook omdat ik daar altijd al in geintreseerd was. Je kon je mooie dingen herinneren, ook minder mooie, maar ik sloeg alles in me op. ja, de laatste uren zijn me extra dierbaar, ook dat je niet op mijn 50ste verjaardag naar ons mam bent gegaan. Dat had je me ook beloofd en samen met ons Ca, heb je nog ene kaart voor mijn 50ste verjaardag geschreven een dierbare herinnering, het mooiste cadeau wat ik ooit van je heb gekregen. met je laatste kracht kreeg je deze hanepoten geschreven, maar wat ben ik er blij mee, dat ik naar een kaart had gevraagd, het laatste tastbare wat ik van je heb gekregen ook al was je toen net gestorven. 
Schiet me ineens nog wat te binnen, het versje wat je op je prentje wilde, heb je nog ingesproken, je hebt het verschillende keren moeten herhalen, voordat het goed op Dylan van Heugten zijn telefoon stond, maar het was gelukt, je hebt het zelf ook nog gehoord. Op de crematie 5 februari sprak ik een dankwoord uit namens ons als familie maar ook namens jou en zei tegen iedereen, dat je nog even iets wilde zeggen en toen klonk er door de aula, jou stem pap. Wat was dat mooi, maar ook ontroerend, zo had je toch nog het laatste woord, haha. Waar ik nu ook mee afsluit. Pap ik mis je💋, drink je er de 2de een met oôs mam maar nu op mîene 53ste verjaördaâg.💖💖

Hallo, hier ben ik, ik ga alvast want ik ben zo moe, maar weet je wat ik doe. Ik laat hier en daar een lichtje branden, dan hoeven jullie straks niet door het donker te gaan.
Houdoe Cor.

Pap îch mis dîch, Liefs eur Von...