Potje

Ik heb thuis een potje

op het potje staat `verdriet`.

Ik doe er vaak verdrietjes in,

want als ze klein zijn.....

huil ik niet.

Steeds als er iets tegenzit

er iets gebeurd wat ik niet wil.

Open ik het potje,

gooi het erin heel stil.

Maar gisteren was de laatste

druppel iets te veel.

Van al die stukjes verdriet

kreeg ik een brok in mijn keel.

Mijn hand begon te trillen,

verdriet vloog met golven uit de pot.

Een traan begon te rollen, ik voelde mij erg rot.

Een onbedaarlijk snikken

deed me trillen overal,

ik zat echt tot mijn haren

in het diepste dal.

Het was met rood omrande ogen,

toen ik mijzelf weer rustig kreeg.

Opgelucht keek ik naar mijn potje,

het potje... dat was leeg.

Dus zie je iemand lopen,

rode ogen en heel bedeesd,

dan vraag je niets meer, dan weet je,

haar potje is pas vol geweest.

Dit gedicht stond in het mei nummer van het PolyArtroseLotgenoten boekje,

vond het zo mooi en herkenbaar dat ik het op mijn blog wilde plaatsen.

In het blad stond dat Toon Hermans dit gedicht heeft geschreven maar dat is dus echt niet zo wil dan ook de naam van de ware schrijfster hier vermelden en het is Arinka Linders.
Dus alle eer gaat naar haar.